WIELKIE WYGRANE - JULIO CORTAZAR

WIELKIE WYGRANE - JULIO CORTAZAR

Sensacyjna fabuła, która z powodzeniem mogłaby posłużyć za scenariusz filmu, wartki tok narracji oraz barwne postaci bohaterów to tylko niektóre z walorów tej pierwszej z opublikowanych (1960 r.) powieści Cortazara. "Wielkie wygrane" niedługo cieszyły się zasłużonym uznaniem krytyki i czytelników wkrótce ich sławę przyćmiła "Gra w klasy" oraz kolejne tomy rewelacyjnych opowiadań. A przecież "Wielkie wygrane" to nie tylko wspaniałe czytadło, lecz także znakomita, wieloznaczna powieść i ważna pozycja w dorobku literackim Cortazara.

Recenzja książki Julio Cortázara (autora między innymi słynnej "Gry w klasy") pod tytułem "Wielkie wygrane".

Za­wsze za­sta­na­wia­łem się co lu­dzie widzą w hi­sto­rii "Za­gu­bio­nych". We­dług mnie se­ria­le tego typu po­le­ga­ją na nie­po­trzeb­nym prze­ra­bia­niem przez kilka se­zo­nów tego sa­me­go te­ma­tu. Ro­zu­miem, że komuś może się to po­do­bać. Sam je­stem mi­ło­śni­kiem słyn­nej książ­ki opo­wia­da­ją­cej dzie­je Ro­bin­so­na Cru­soe lub (wspo­mi­na­nym w opi­sy­wa­nej prze mnie książ­ce) Ste­ven­so­nie. Julio Cor­ta­zar w pierw­szej swo­jej po­wie­ści "Wiel­kie wy­gra­ne" (na­zy­wa­nej rów­nież "Na­gro­dy", wy­da­nej po raz pierw­szy 1960 roku) po­sta­no­wił opi­sać hi­sto­rię grupy osób ze swo­je­go ro­dzin­ne­go kraju – Ar­gen­ty­ny – któ­rzy wy­gry­wa­ją w lo­te­rii. Jedną z na­gród (naj­bar­dziej war­to­ścio­wą) jest wy­ciecz­ka stat­kiem. Gdzie ? To jest wła­śnie głów­ny temat tej książ­ki.

Ludzie którzy znajdują się na tym statku nie wiedzą dokąd płyną, nie znają nawet całego statku. Jedną z cech pisarstwa Cortazara jest niedopowiadanie wątków. W tej powieści również wykorzystał ten według mnie dobry sposób na kształtowanie historii. Jak to bywa w opowieściach podróżniczych wiele osób się w sobie zakochuje, wykształcają się również w tej małej "społeczności" pewne grupy. Największym marzeniem podróżujących jest to, aby dostać się na rufę. Nie wiedzą czy jest tam coś ciekawego. Po prostu, człowiek dąży do rzeczy najtrudniejszych, zakazanych. Nie chcę tutaj pisać o tym czy im się udało, czy też nie – stracilibyście bardzo dużo z lektury.

"Wiel­kie wy­gra­ne" bar­dzo mi się po­do­ba­ły. Jej mi­nu­sem jest to, że autor "żon­glu­je" bo­ha­te­ra­mi. Dzię­ki temu, że każdy w po­wie­ści każdy ma swoją rolę które są ze sobą po­wią­za­ne w pew­nych chwi­lach trud­no dać sobie radę z umiej­sco­wie­niem ich w hi­sto­rii. Ko­lej­ną wadą choć mniej­szą jest to, że nie je­stem przy­zwy­cza­jo­ny do imion i na­zwisk "la­ty­no" np. Car­los, Lopez, Raul. Jed­nak nie jest to wina au­to­ra. Je­stem zwo­len­ni­kiem dia­lo­gów fi­lo­zo­ficz­nych. Imi­ta­cją ich w tej po­wie­ści są na­pi­sa­ne po­chy­łą czcion­ką roz­my­śla­nia Per­sja. Je­że­li ktoś nie lubi wpla­ta­nia w po­wieść tego typu dia­lo­gów nie musi się mar­twić. Są bar­dzo krót­kie i na końcu po­wie­ści bar­dzo po­ma­ga­ją w zro­zu­mie­niu jej sensu. Lubie te hi­sto­rie w któ­rych każdy bo­ha­ter nie jest krysz­ta­ło­wy ani "do szpi­ku kości" zły.

Cor­ta­za­ra znamy głów­nie z jego słyn­ne­go dzie­ła "Gra w klasy" lub z opo­wia­dań. Warto jed­nak znać jego inne po­wie­ści. Dzię­ki nim mo­że­my le­piej po­znać jego twór­czość. Jest na pewno god­nym po­zna­nia twór­cą li­te­ra­tu­ry ibe­ro­ame­ry­kań­skiej (innym jej przed­sta­wi­cie­lem jest znany Paulo Co­el­ho lub Ma­rqu­ez). Bar­dzo trud­nym za­da­niem dla mnie było na­pi­sa­nie tej re­cen­zji – jest to po­wieść bar­dzo dobra, choć na po­cząt­ku mamy chęć ją od­rzu­cić. Jed­nak ci któ­rzy do­trwa­ją do końca będą na­gro­dze­ni.